o faszyzmie, bo nigdy dość

Wyraz "faszyzm" stał się dziś szybką, poręczną obelgą (niedawno np. pewien kiepski publicysta, którego nazwiska nie warto nawet wymieniać, wykazał się nie lada dowcipem, nazywając gejów "formacją faszystowską"). Zaciera się krytyczna zawartość tego terminu, jego przerażająca -- ale i potencjalnie regenerująca -- siła. Dlatego postanowiłem spisać kilka (jakkolwiek niepowiązanych i w sumie mało odkrywczych) myśli na temat faszyzmu. Mam nadzieję, że do tematu jeszcze wrócę, a tymczasem z góry przepraszam za brak konkluzji.

1. Najważniejszym zadaniem etycznym wszelkiej polityczności (także tej zawartej, z natury rzeczy, w działaniach kulturowych czy akademickich) jest przeciwstawienie się faszyzmowi.

2. Faszyzm to przede wszystkim zakochanie się we władzy. A także zakochanie się w spektaklu władzy, w spektaklu siły i świetności. Władza uwodzi.

3. Dać się uwieść może zarówno ten, który władzę posiada, jak i ten, który gorliwie władzy się poddaje.

4. Władza jest czasem namacalna jak policyjna pałka, a czasem nieuchwytna jak nowa mutacja wirusa. Władza potrafi przenikać.

5. "Cała prawda całą dobę"?? Faktyzm też może być formą faszyzmu.
(t)